"Ramp Myanmar neemt omvang Tsunami-ramp aan"
Philippe Henon van Unicef trekt al stilaan de vergelijking met de Tsunami-ramp van enkele jaren geleden.
Miljoenen euro's zullen dan ook nodig zijn voor de heropbouw van het land.
Veel van de NGO woordvoerders staan in de rij voor een interview om ons hetzelfde mee te delen. ( http://agriffon.blogspot.com/2007/10/de-collectebus-rammelt.html )
Dat hoort het regime in Myanmaar graag.
Een woordvoerder van het regime deelde reeds mee:
"Laat ze maar komen die miljoenen, we hebben al een verdeelsleutel opgesteld, en we zijn onder meer in Banda Atjeh in Indonesië gaan leren hoe we het geld voor onze vrienden moeten aanwenden."
Wij kennen in dit land ook mensen die weg weten met ons geld en met verdeelsleutels voor vrienden en kennissen, dus wie zijn wij om daar kritiek op te hebben/
Maar niet alleen het regime is blij met de ramp en de miljoenen dollars die er aankomen,ook de NGO hulporganisaties, die leven van en dankzij rampen. Alsof Gouvernementele Organisaties dat niet zouden kunnen, en zouden weten hoe ze met ons geld moeten gooien en smossen. Zal er dit keer meer dan twee Eurocent per Euro uit de collectebus van de NGO's naar de noodlijdende bevolking gaan? Ik betwijfel dat zeer.
Ik durf wedden dat er nu al campagnes worden opgezet, affiches worden gedrukt en TV programma's in elkaar worden geknutseld.
Ook nieuwe VZW tjes zien bij dergelijke rampen het levenslicht.
Zonder winstbejag dacht U?
Wie controleert dat dan wel hier, maar ook ginds waar het geld toekomt?
Een grote groep pakt al zijn rugzak en staat klaar om eigenlijk ramptoerist te gaan spelen en gratis de wereld te ontdekken.
Ook bij de brandweer en de civiele bescherming en het Rode Kruis worden er al lijsten met vrijwilligers opgemaakt die in vol ornaat, met bijhorende honden, lintjes en medailles willen vertrekken , om na pakweg een week, als halve of hele helden te worden verwelkomt bij hun terugkeer
Wat een marketingcampagne tot zelfverheerlijking, tot zelfbehoud en vergroting van marktaandeel.
Coca Cola en de fabrieken van inlegkruisjes en waspoeder kunnen er nog wat van leren.
Natuurrampen gebeuren, mensen lijden en gaan dood, dat is altijd al zo geweest, en misschien een geluk dat er ook veel sterven.
Voor sommigen is het de wil van god*en allah*, en wie zijn wij om die wil tegen te werken.
De mensen hier en ginds kunnen aan de ramp niets doen, de politici evenmin, maar wel aan het regime.
Daarvoor heb je geen geld nodig, alleen moed.
Wat heeft onze kleine man uit Berlare op zijn wit paard hierover te communiceren aan zijn fans, waartoe ik niet behoor?
Wanneer verschijnt er een sociale minister op TV met een mededeling hoeveel miljoeen er voor Miyanmaar worden uitgetrokken.
Uitgetrokken uit de verlieslatende begroting van nonkel kruk, en uit uw potemonee uiteraard .
*= bewust met kleine letter
3 opmerkingen:
Kon het zelf niet beter zeggen.Rampen worden "commercie".Het opgehaalde geld komt nooit waar het moet zijn.De hulpgoederen trouwens ook niet.
Het groot profiteurke van de N-Va, boer Sois, heeft al 100.000 euro aan de kant gezet om te kunnen uitdelen aan de vriendjes van de vriendjes.
Wat moet het toch plezant zijn om met andermans geld te kunnen zwaaien.
Hopelijk neemt hij die tenminste in mindering van de ontwikkelingssamenwerking voor Wallonië.
Beste Antoine, zulke toestanden heb ik zèlf meegemaakt in 1970; dan was er een overstromingsramp in Bangladesh.
Het RK deed een oproep voor vrijwilligers om ginds hulp te bieden
De oproep werd massaal beantwoord in héél Vlaanderen.
In mijn afdeling (Heist a/z) waren we ook met 5 bereid om naar ginds te vertrekken. We lieten pasfotos maken en zorgden voor internationaal paspoort.
Dan kwam de ontnuchtering: vrouwen mochten niet mee...(vanwege Is***)
Het leger had 3 vliegtuigen beloofd voor vervoer van hulpgoederen èn vrijwilligers, maar had uiteindelijk geen geld om de brandstof te leveren + de machines waren niet voorzien voor zo'n lange vluchten.
Uiteindelijk zijn er slechts 8 !!! man vertrokken (waren al in VASTE dienst bij het RK en de vrijwilligers, waarvan al een deel lang verlof aan hun werkgevers gevraagd hadden, bleven in de kou staan.)
Bij hun terugkeer werden ze in de afdeling van iedere provinciehoofdplaats als "helden" en groot voorbeeld voor de gedupeerde vrijwilligers gehuldigd.
Dat is nu wel al lang geleden, waarschijnlijk wist ge dat niet maar toch is jouw schrijven echt: de nagel op de kop.
Een reactie posten