JIP en Janneke

Na een dieptepunt in 2008 mochten de 54 Jongeren Informatie Punten (JIP) in 2009 14.000 vragen behandelen. http://www.vandaag.be/binnenland/31211_jongeren-informatie-punten-verwerkten-14000-vragen.html
14000 vragen over 54 meldpunten, dat is 259 vragen per meldpunt per jaar, of 1 per werkdag!
Oef, slaakten ze daar een zucht, gelukkig lagen dit jaar de cijfers hoger.
Om de kinderen en jongeren te lokken hebben ze dan ook een hele boel marketingtechnieken toegepast en geld versmost om de kinderen te 'sensibiliseren' en uit te nodigen 'vragen' te stellen.
Eigenlijk zouden ze op de lijst besparingen zijn terechtgekomen en zagen ze samen met de subsidies al hun softe baantjes verloren gaan.

Maar strikt genomen is dit werkcreatie, waarmee voor geen Euro kan geëxporteerd worden naar een koper in het buitenland, want geen markt en geen interesse.
Dus eigenlijk iets dat parasiteert op de productiviteit, het inkomen, de concurrentiepositie, want wie betaalt de rekening dachten jullie?

En waarom zijn de ouders, de familie, de leerkrachten, de politie of de dokter niet goed genoeg meer om  vragen te beantwoorden?
Door desinteresse? 
Ach kom, er zijn nog nooit zoveel eieren onder kinderen gelegd als hier en nu, ouders voelen zich verplicht om tegenwoordig met hun kinderen te spelen, er leuke dingen mee te doen, het huiswerk mee helpen maken....,en zeg nu zelf, dat heeft niet bepaald tot een gelukigere jeugd geleid t.o.v. 40 of 50 jaar geleden, integendeel.    

En wat zijn zoal de vragen:
"Het belkrediet van mijn GSM is op en mama wilt geen nieuw kopen. Wat moet ik doen?"
"Ik heb net mijn vriendin van 13 zwanger gemaakt,. Doet het pijn op de blaren zitten? "
"Mijn vrienden en ik roken graag een jointje of kopen al eens een pilletje. Het schijnt dat jullie weten wie goed spul verkoopt?"
"Ik heb hommeles thuis, en ik wil alleen gaan wonen. Krijg ik OCMW steun, en moeten mijn ouders hiervoor opdraaien?"

En die 53 meldpunten worden die bevolkt door heuse experts, kinderpsychologen, door mensen die zelf kinderen hebben en thuis ook overal een antwoord op hebben, en die hun eigen kinderen minstens voorbeeldig voorlichten, opvoeden, volgen en begeleiden?
Of zijn het ook naïeve kneusjes die in een of andere nonnetjesschool voor kinderopvoed(st)er hebben gestudeerd en daarna een soft vak aan de unif omdat fysica, chemie, wiskunde en mechanica te moeilijk waren en ze daar zo moe van worden?
In wiens ogen een kind zonder problemen niet bestaat. Waarbij kinderen zonder problemen zich in hun bijzijn allicht abnormaal vinden en zelf wel een of ander probleem verzinnen omdat steeds meer blijkt dat sterke kinderen geen aandachtspunt zijn, ja zelfs gediscrimineerd worden door alle positieve discriminatie rondom hun.
Het lijkt in deze maatschappij steeds meer geen voordeel te zijn een sterke gezond kind/mens te zijn, en dat zal zijn sporen laten en de toekomst kneden.

Hebben jullie nu een psychologisch probleem met wat ik schrijf?
Geen nood, er zitten duizenden welzijnswerkers te wachten om jullie te kunnen helpen en psychologische bijstand te verlenen, en vaak nog gratis ook. ( alhoewel 'gratis'?)
Die boel moet toch blijven draaien, niet? Wat zouden we zijn zonder die kenniseconomie die ons land rechthoudt?