NO WOMAN NO CRY?

Dit is het internet, hier schrijven en tonen wij wat we willen. Ongesencureerd, voorlopig toch nog.
Als het niet over de kernthema's gaat dan wordt er geen microfoon onder de neus van Vlaams Belangers geduwd, en daardoor krijgen mensen soms de verkeerde indruk: dat ze over iets anders geen mening hebben, geen programma ontwikkelen, niet hard werken of niet het verschil maken.
Oppositie wordt door het Vlaams Belang, als laatste verdedigingsbolwerk voor aan uw bankrekening wordt geraakt, zeer serieus genomen.
Maar zo mocht weer eens een artikeltje met kritische vragen weer nergens in de kranten verschijnen. Ik had het zelf willen schrijven, maar er is te veel en mijn vingers kunnen niet altijd de snelle geest volgen.
Vandaar dat ik met veel genoegen het nergens verschenen artikeltje plaats van Felix Strackx, al 14 jaar Vlaams Parlementslid en onvermoeid werkpaard, vooral actief inzake begroting en begrotingscontrole, maar ook met kennis en ervaring in andere materies, zoals wij Vlaams Belangers dat van onze verkozenen verwachten en appreciëren.
Mocht u hem nog niet kennen, hier is zijn foto, want politiek correcte kranten maken voor hem geen reclame in tegenstelling tot hun belangstelling voor politieke fraudeurs, bedriegers, gedachtenpolitie en zelfgekozen multicul-artiesten. En dan nu het artikel van Felix Strackx waarmee ook een parallel kan worden getrokken met voedselveiligheid en controle, ethische productie en allerhande controles uitgevoerd in de geglobaliseerde wereld.
No Woman No Cry
Met veel plezier volg ik zoveel mogelijk de olympische spelen. Dit zouden de eerste echt “propere” olympische spelen zijn, zo beweert toch de grote baas van het IOC, superbelgiscist Jacques Rogge.
Van alle sporten op de spelen vind ik de atletiek toch nog altijd de mooiste en het boeiendste discipline om naar te kijken. De dopingaanpak van het WADA schijnt daar alvast zijn effect niet te hebben gemist, althans voor sommigen. Zo staan als gevolg van de buiten-competitiecontroles de Amerikanen en de Canadezen zo goed als nergens meer in de sprintnummers. Hun rol wordt dankbaar overgenomen door de Jamaïcanen, die met de vingers in de neus iedereen naar huis lopen. Zowel bij de mannen als bij de vrouwen, waar ze zelfs goud, zilver en brons behaalden. Deze “buitenaardse” progressie is op zijn minst onwaarschijnlijk te noemen.

Eigenaardig genoeg hoor je daar niemand over piepen en zeker Jacques Rogge niet. Mochten het Amerikanen geweest zijn die dergelijke prestaties neerzetten, hij zou de eerste geweest zijn om met het beschuldigende vingertje te wijzen. Maar het is natuurlijk heel politiek incorrect iets slechts te zeggen over Jamaïcanen. Want Jamaïcanen dat zijn toch allemaal toffe peren? Op het ene moment een joint zitten roken in de sloppenwijken van Kingston, en enkele weken later een gouden plak halen op de olympische spelen, dat is toch de natte droom van al wat zich progressief noemt?
Wat ik graag zou willen weten is wie in Jamaïca de buiten-competiecontroles uitvoert? Een kleinzoon van Bob Marley die vervolgens betaald wordt met zijn gewicht in weed?

Felix Strackx