Jaren volgde ik je. Van ver weliswaar.
Jij wist dat niet, en ik had het je misschien beter eens persoonlijk gezegd.
We kenden mekaar niet persoonlijk, slechts virtueel, en toch was er een verbondenheid.
De lijm van die verbondenheid was de Vlaamse zaak, de strijd voor het behoud van onze cultuur en de toekomst van onze kinderen. De lijdzaamheid en verontwaardiging ook waarmee we moesten toezien hoe ons land onder de voet werd gelopen, hoe de criminaliteit alsmaar toenam, en hoe vrijheden verder onder druk kwamen. Hoe de misleiding en het bedrog sterker bleken dan uw en ons eerlijke, integere en vreedzame verlangen.
Ik heb een vriend verloren die ik niet persoonlijk kende, maar die wel voor mijn zaak en de mijnen vocht. Die vocht voor veel mensen die ook hij niet kende maar wist en voelde dat ze er waren. De laatste strijd bleek de meest onmogelijke om te winnen.
Hij heeft gestreden, niet om op een troon te zitten maar om een pad te effenen, om te voorkomen dat wij meer verloren dan tot dan al het geval was geweest.
Hij droeg geen kroon, stelde geen feodale eisen, stichtte geen dynastie, maar liet een schat na. Die schat zijn zijn daden, inzet en trouw voor zijn volk, voor Vlaanderen. De liefde voor zijn vrouw zijn docher en de zijnen.
Joris, jij gaat als een echt mens met niets, zoals je bent gekomen. Alles wat je had, liet je ons achter.
Bedankt!
Jij wist dat niet, en ik had het je misschien beter eens persoonlijk gezegd.
We kenden mekaar niet persoonlijk, slechts virtueel, en toch was er een verbondenheid.
De lijm van die verbondenheid was de Vlaamse zaak, de strijd voor het behoud van onze cultuur en de toekomst van onze kinderen. De lijdzaamheid en verontwaardiging ook waarmee we moesten toezien hoe ons land onder de voet werd gelopen, hoe de criminaliteit alsmaar toenam, en hoe vrijheden verder onder druk kwamen. Hoe de misleiding en het bedrog sterker bleken dan uw en ons eerlijke, integere en vreedzame verlangen.
Ik heb een vriend verloren die ik niet persoonlijk kende, maar die wel voor mijn zaak en de mijnen vocht. Die vocht voor veel mensen die ook hij niet kende maar wist en voelde dat ze er waren. De laatste strijd bleek de meest onmogelijke om te winnen.
Hij heeft gestreden, niet om op een troon te zitten maar om een pad te effenen, om te voorkomen dat wij meer verloren dan tot dan al het geval was geweest.
Hij droeg geen kroon, stelde geen feodale eisen, stichtte geen dynastie, maar liet een schat na. Die schat zijn zijn daden, inzet en trouw voor zijn volk, voor Vlaanderen. De liefde voor zijn vrouw zijn docher en de zijnen.
Joris, jij gaat als een echt mens met niets, zoals je bent gekomen. Alles wat je had, liet je ons achter.
Bedankt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten