Vader jaagt zelf op aanranders van zijn dochter Roxanne

Vandaag in De Standaard
Auteur: Steven De Bock 
Vader jaagt zelf op aanranders van zijn dochter
Hij vindt de jongens maar ziet ze snel weer vrijgelaten

Na het lezen van dit artikel zult u wel begrijpen dat niet alleen de Vlaams Belangers het beu zijn, hoe de statistieken vervalst worden, hoe laf en laks justitie is, hoe snel en kordaat dit moet aangepakt worden.
Het staat er weer niet bij, maar we weten daardoor wel dat het om allochtonen gaat.

BRUSSEL - Omdat hij niet geloofde dat de politie de daders echt zou zoeken, ging Stéphane Résimont zelf op zoek naar de aanranders van zijn dochter.

Roxanne, de 16-jarige dochter van plastisch chirurg Stéphane Résimont, werd ongeveer een maand geleden op straat beroofd. Ze kwam van bij haar oma en was op weg naar huis in Anderlecht, amper vijfhonderd meter wandelen. Met z'n drieën of vieren waren ze, de daders. Ze sloegen Roxanne tegen de grond en gingen ervandoor met haar tas vol schoolspullen, haar geld en de trouwring van haar overleden grootvader. 'Meteen hadden die jongens ook haar adres en huissleutels. Er zat niets anders op dan meteen al onze sloten te vervangen', vertelt haar vader.

Hij werd pas echt kwaad toen hij nadien een klacht ging indienen bij de politie en daar het gevoel kreeg dat de agenten niet echt moeite zouden doen om de daders te vinden. ',Dan zou ik het wel zelf doen,, besliste ik. Ik kon niet leven met het idee dat zo'n overval zomaar kon gebeuren', vertelt Résimont. 'Ik wil niet dat straatboefjes de baas spelen in mijn buurt. Dat ze mijn dochter kunnen lastigvallen zonder gestraft te worden. Bovendien wilde ik de politie laten zien dat je de daders kan vinden, als je maar echt wilt.'

Vier weken lang patrouilleerde hij door de buurt, op zoek naar jongens die voldeden aan de beschrijving van zijn dochter. En midden vorige week had hij succes. 'Ik zag een groepje jongens staan en ik wist meteen bijna zeker dat zij het waren. Ik heb mijn dochter opgepikt, heb haar verstopt in mijn auto en ben opnieuw voorbij de jongens gereden. Ze herkende twee van hen meteen.'

Vrienden of politie
Even stond hij voor een dilemma. Zou hij enkele vrienden bellen en het probleem zelf oplossen? Of toch maar naar de politie bellen? Hij deed uiteindelijk de twee. Maar de politie was het eerst ter plaatse. De jongens werden opgepakt en meegevoerd naar het commissariaat.

Een van hen mocht vrijwel onmiddellijk weer naar huis. De ander moest voor de jeugdrechter verschijnen, maar werd nadien ook naar huis gestuurd. 'Precies zoals ik had verwacht', zegt Stéphane Résimont. 'Maar ik laat het hier niet bij. Ik ga ze weer zoeken. En wat er gebeurt als ik ze vind? Dat zien we dan wel.'

Hij weet dat zijn patrouilles niet zonder gevaar zijn. Zijn vrouw heeft hem zelfs gevraagd om er toch maar mee te stoppen. 'Maar ik wil niet. Het is hoog tijd dat iemand zich verzet tegen de straffeloosheid van die kleine criminelen.'
De overval op zijn dochter Roxanne was dan ook de symbolische druppel. Al jarenlang ziet Stéphane Résimont -naar eigen zeggen- met lede ogen aan hoe de criminaliteit oprukt in Anderlecht.

'Al zeven keer hebben ze geprobeerd onze auto te carjacken. Een keer heb ik me verzet om mijn vrouw te verdedigen. Maar plots kwamen van overal jongens aangelopen die mij aanvielen. Roxanne, toen tien jaar, zag hoe ik in elkaar werd geslagen. De daders zijn nooit gevonden.'

Résimont heeft al vaak de raad gekregen om gewoon te verhuizen en een rustiger buurt op te zoeken. 'Maar ik laat mij niet verjagen. Ik woon al 22jaar in Anderlecht. Nee, vluchten is voor mij geen optie.'

Ik denk dat wanneer mijn kinderen of kleinkinderen wat overkomt ik door het lint ga en de daders niet meer veilig zijn. Zelf het recht in eigen hand nemen is nog de enge gerechtigheid die overblijft. Ik steun volledig en van harte de vader van het meisje en het meisje zelf..