"Enkele dagen geleden is het nu dat een commentaarschrijver van De Tijd na een broddelwerkje over "zijn" N-VA ook even alle andere partijen afliep en pas helemaal aan het einde concludeerde met een retorische vraag : het Vlaams Belang, wie spreekt daar nog over? Hij alvast niet. Als illustratie van de brutale machtswellust van de media kon dat tellen.
Dit en vele andere denigrerende opmerkingen, meestal geuit onder de rubriek "selffulfilling prophecy", kwamen er ondanks een sfeer waarin in een normale democratie een debat zou zijn gehouden over media en Vlaams Belang.
Nauwelijks enkele dagen voordien had niemand minder dan Siegfried Bracke zich immers publiek laten ontvallen dat het doodzwijgen van het Vlaams Belang door de media in de periode dat hij daar weliswaar zelf medeverantwoordelijk voor was, een fout was geweest. Een bekentenis als het ware van iemand die - in de politiek aangeland en democratisch verkozen - duidelijk inziet dat het door niets te verantwoorden is dat een partij die op enkele stemmen na even groot is als de liberalen of de socialisten, op een zo onevenwichtige manier brutaal wordt opzijgezet en gecensureerd. De uitspraak van Bracke was gezagvol, want hij sprak over een partij die momenteel zijn politieke concurrent is. Door zijn uitspraak illustreerde en tegelijk overbrugde Bracke een kloof, een paradox die mij al enkele maanden duidelijk is geworden. Het cordon is eigenlijk geen politiek fenomeen. Het is een probleem binnen de media.
Over enkele dagen heb ik definitief nieuws in verband met een voorval dat ik het grofste zou willen noemen dat ik tot nu toe al heb meegemaakt. Ik zal dan in een nieuwe column dat laatste maar ook een reeks andere recente voorvallen op een rijtje plaatsen. Het Vlaams Belang zou meer van die feiten systematisch moeten aanklagen en politieke actie ondernemen tegen de verantwoordelijken binnen die media.
Er bestaat een geheime afspraak tussen alle media in het algemeen (schrijvende pers inclusief uitgeverijen) en tussen de audio visuele zenders in het bijzonder om Vlaams Belang enkel aan bod te brengen als het nieuwsmatig niet te vermijden is (verkiezingen, overlijden, BHV) en in de regel enkel als het Vlaams Belang als organisatie of politieke partij erdoor geschaad wordt.
Die afspraak impliceert ook - volgens een stelregel die Woestijnvis officieel heeft uitgevaardigd - dat geen enkel "human" interest programma een mandataris van het Vlaams Belang mag of kan tonen in een setting die hem of haar als een normaal iemand (politicus, mens) doet voorkomen. Redacteurs die toevallig of per vergissing afwijken van die regel, worden op hun eigen redactieraden ter verantwoording geroepen, teruggefloten of door de directie aangesproken. Komt een Vlaams Belang-mandataris toch positief in het nieuws met een eigen politiek project of voorstel, zonder dat hij wordt onderbroken, afgebroken, gekleineerd of met "de interne moeilijkheden van uw partij" om de oren wordt geslagen, dan zindert het debat daarover binnen de media wekenlang na (zoals naar aanleiding van de voorstelling van het boek "De Ordelijke Opdeling van België"). De ultieme sanctie is een laatste waarschuwing in Humo of De Morgen.
Soms neemt dit stel ongeschreven regels vormen aan die doen terugdenken aan praktijken uit de Sowjet-tijd. Cameramannen in de parlementaire verslaggeving veranderen van positie als een Vlaams Belang-parlementslid in hun beeld komt zitten. Verslagen worden verminkt. Beelden worden op zwart gezet. Commentatoren rukken uit om kleinerende of denigrerende toevoegingen te produceren.
Dat programma-formats soms geheel of gedeeltelijk worden opgebouwd rond vertegenwoordigers van alle (ook minuscule) politieke partijen behàlve het Vlaams Belang, roept geen vragen meer op, laat staan een intellectueel debat over de grondslagen van dat afwijkend gedrag. De toestand is zelfs zo erg dat het Vlaams Belang zelf er zich zelfs niet voldoende vragen meer bij stelt.
De toestand verbetert niet. Dat door enkele politieke omstandigheden (waarover ik hier niet uitweid) het Vlaams Belang heeft moeten inboeten op vroegere electorale scores, heeft het fanatisme van de media niet doen afnemen maar eerder nog doen toenemen. Zoals hyena's die bloed hebben geroken, wordt de jacht met nog grotere intensiteit opgevoerd. Kennelijk hebben sommigen binnen de media het gevoel dat het dankzij hun discriminaties is dat het Vlaams Belang "kan teruggedrongen worden".
Men kan stellen dat voor het Vlaams Belang alleen nog een rechtstreekse communicatie met zijn kiezers mogelijk is om zijn standpunten genuanceerd naar voren te brengen. Intern ontstaat steeds meer druk om er opnieuw wat met de grove voeten door te gaan, naar het voorbeeld van de Zwitserse, Nederlandse en Deense zusterpartijen. Daardoor zou ook efficiënt kunnen gecounterd worden dat de N-VA zich in de zich kritiekloos opstellende media als de anti-immigratiepartij kan voordoen. (Kritiekloos, want nergens komt de vraag waarom De Wever zelf ooit het met regularisaties uitgeruste regeerprogramma van Leterme I goedkeurde en nu daarover oppositiepraat komt uitkramen. Nergens werden aan De Wever vragen gesteld over het onthaalbeleid voor Roma-zigeuners van zijn eigen minister Bourgeois. Enz. enz.)
De media zijn een structureel probleem, een structureel probleem van democratie in de Vlaamse samenleving.
Je zal mij niet horen pleiten voor het afdwingen van respect door harde actie. De creatie van een A-team. Een ruitje tikken bij Woestijnvis. Wat bandjes platsteken bij het wagenpark van Wouter van den Houte of zo. Wat antrax opsturen naar De Standaard in Groot Bijgaarden. Of wat opnames van vrt-programma's gaan verstoren. Hier en daar de distributie van kranten en tijdschriften enkele dagen in de war doen draaien. Wat piratjes knallen in inkomhallen. Een schotelantennetje op een straalwagen van het dak trekken. Wat adressen opzoeken van beheerders en bestuurders van mediabedrijven. Hun Ardeense jachtpartijtjes gaan verstoren. Je zal mij daar allemaal niet voor horen pleiten. Tot nader order is het Vlaams Belang géén terreurorganisatie.
Er is ook geen reden tot paniek. Er is geen enkel verband (nooit geweest en ook nu niet) met onze tijdelijke electorale resultaten van de voorbije jaren. De thema's van het Vlaams Belang blijven toekomstthema's en het Vlaams Belang heeft al meer dan eens in zijn geschiedenis te maken gehad met imitators, zowel op zijn Vlaamse als op zijn rechts-maatschappelijke flank. Uiteindelijk komen de thema's maar serieus - in de vorm van politieke oplossingen - boven water als de mensen deze partij, partijen als de onze sterk genoeg maken. Onze Nederlandse, Deense, Zwitserse zusterpartijen wijzen voor de Vlamingen de weg. Alleen in die landen wordt beleid structureel veranderd. De N-VA zal hoogstens een experiment zijn waardoor bewezen werd dat in België niks nog opgelost kon worden. Voor de oplossingen op het terrein is een DVP, een ZVP of een Wilders nodig. Als de rest is tijdverlies.
Maar dat het unieke en - buiten in enkele dictaturen - nergens ter wereld bestaande fenomeen van de Mediatieke Goelag zoals die in Vlaanderen functioneert, moet aangepakt worden, is duidelijk. Het Vlaams Belang moet dat debat op gang brengen. Daarvoor moet er desgevallend eens stevig op tafel worden geklopt. Want zoals nu : zo kan het niet langer meer. Wordt vervolgd.
Gerolf Annemans
Aangezien verbannen van alle fora naar de mediatieke Goelach zie ik het als een plicht, maar ook een eer, om het artikel op mijn website plaats te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten