Mijn volgende zoon noem ik Gerolf

Toen Gerolf Annemans geboren werd vermoedde nog niemand in hem de Vlaamse ridder die hij zou worden.
Ridder, niet in de loutere middeleeuwse betekenis, noch in de betekenis die onze overbodige monarchie en de blauwbloedigen eraan geven, maar een moderne variant waarvan elk volk er minstens één nodig heeft wilt het niet tot uitsterven gedoemd zijn.
Een man die strijdt voor zijn volk met open vizier, dat kan, dat ook doet en durft, en met panache en esprit.

Nee, geen CD&V-tjeef, geen VLD-er, geen socialist die beweert er te zijn voor de mensen, die voortdurend het vertrouwen vraagt, maar niet in de mogelijkheid verkeert één wapenfeit te tonen waarom hij dat van Vlaanderen zou verdienen, integendeel. Laat de regeringspartijen de V maar uit hun naam schrappen.
Geen vazal van de koning, geen zoon van het establishment uit een ivoren toren, het paradijs der postjes, die enkel een grote mond kan opzetten en dito baantje bemachtigde omdat zijn vader of grootvader al tot de elite behoorden.
Niet een rode ridder die wereldvreemd verscholen in zijn paleis enkel weet hoe kaviaar smaakt en die alle dagen als belangrijkste werk de duiten in zijn schatkist telt en zijn kaders met diploma's en titels laat afstoffen door zijn geïmporteerde au pair of kuisvrouw.

De keuze die Gerolf maakte was niet die van comfort, eigenbelang en lucratieve postjes, al had hij al honderd maal die weg kunnen inslaan. Gerolf is de Ghandi die de woede kanaliseert, het geweldloos opneemt voor de Vlaamse paria's tegen wie al decennia een cordon sanitaire geldt ( niet toevallig een Franse uitdrukking) . Zonder zulke mensen hadden we in het meest corrupte land van Europa, en daarbuiten zelfs, al lang een bloedige opstand of ETA-toestanden gekend.
Immers daarvoor werden de grondwet, de wet en ons volkerenrecht te vaak geschonden, steeds in het nadeel van de Vlamingen bovendien.

Door mensen als hij moet zelfs Rik Torfs toegeven dat het Vlaams Belang een partij is die van haar leiders houdt, al weten hij en vele anderen verblind door hun macht en gratuite weelde nog steeds niet niet waarom. Hoezeer zou de vijand niet hebben gejuichd mocht Annemans ooit had gekocht kunnen worden.( of bij uitbreiding andere VB-ers) Dat alleen al is een bewijs van zijn(hun)volkomen integriteit

Ik zal het u zeggen Mr Torfs: omdat zij leiders zijn die echt van hun volk houden, en dit integer, compromisloos, rechtlijnig en met trots verdedigen.

Wij zouden een standbeeld voor Gerolf Annemans en andere echte Vlamingen kunnen oprichten, maar wij weten dat dit dank zij de multiculturele democraten geen lang leven zou beschoren zijn.

Daarom Gerolf, zal mijn zoon naar u genoemd worden, mijn manier om u te danken voor uw inzet, uw integriteit uw hart voor het Vlaamse volk.

Ik hoop dat dit u blijer mag stemmen dan elke schijnheilige prijs, elke valse medaille en elk vergiftigd geschenk dat uw tegenstanders u zouden gunnen.
Ik vermoed dat zoveel lof u doet blozen, u dat niet verwacht. zeker niet van iemand die u niet kent, al hebben we in het voorbijgaan mekaar zonder veel woorden al eens de hand gedrukt.
Toch moet iemand de trompet blazen, en laat het mij dan zijn, want vanwege het regime zal dit u niet te beurt vallen.

Vlamingen die dit voorbeeld volgen, en zo zijn er gelukkig veel bij het Vlaams Belang verdienen deze lof evenzeer.
Moge het de brandstof en inspiratie leveren om op dezelfde volhardende wijze verder te gaan en voortdurend te tonen dat onze ziel niet en nooit zal worden verkocht!

Het samenraapsel van overlopers en gelukzoekers allerhande bij de Lijst De Decker zal niet stabiel,structuurloos en homogeenloos blijken te zijn om een dreiging of alternatief voor het Vlaams Belang te kunnen vormen.

Hierna de repliek in de Kamer van Gerolf Annemans op 2/1/2009 naar aanleiding van het aantreden van de niet verkozen regering Van Rompuy 1.
Verder daaronder de brief die Annemans schreef aan Van Rompuy op 31/3/2009 die wellicht niet iedereen heeft gelezen, maar dat nu maar eens moet doen.


Brussel, 31 maart 2008.

Voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers
De heer Herman Van Rompuy

Waarde heer Kamervoorzitter,
Geachte heer Van Rompuy,

In de coulissen van de Kamer vernam ik dat mijn reeds vorig jaar gepasseerde twintigjarige ambtstermijn als Kamerlid ondertussen een heus probleem geworden is. Het verlopen van zo’n termijn gaat namelijk in de regel gepaard met een plechtige viering, met laudatio’s en huldeblijken en een medaille zelfs en nog meer van zulke dingen waarmee het koninkrijk de betrokkene op een sokkel plaatst om hem –vermoedelijk- er van te doordringen dat zijn volharding in dit beroep een belangrijke bijdrage is geweest tot de eer en de glorie van de werking van het koninkrijk.

Uw voorganger, de onvolprezen Herman De Croo, polste mij lang geleden reeds, want hij meende – vermoed ik - dat mijn plaats op die sokkel minstens een eigenaardige aanblik zou bieden, misschien zelfs Elsschot ‘s “godvergeten aanblik”. De zaak sleepte aan, mede door de verkiezingen en nadien de onduidelijkheid als gevolg van de postelectorale depressie waaraan het koninkrijk ten prooi viel. De laatste tijd echter, nu ten minste in schijn enige vorm van zekerheid is ontstaan omtrent de ambten in de Kamer, komt gaandeweg opnieuw de zaak op tafel. Mede wellicht omdat de aandrang van de collega’s die het afgelopen jaar in staat van ambtelijke genade mij zijn gevolgd nu aanzwelt en zij her en der informeel beginnen te verlangen naar de eremerken die hen toekomen. Ook zag ik gisteren uw voorganger in de nieuwsuitzendingen zijn eigen werklust bezingen, een bericht aan het einde waarvan ik hoorde dat hij morgen veertig jaar in het parlementair ambt zetelt. Ook hij zal nu wel naar de viering gaan verlangen die hem toekomt.
Ik zou niet willen dat “de zaak Annemans” de bevrediging van al deze verlangens zou belasten en daarom laat ik u bij deze weten dat ik geen prijs stel op een viering van mijn twintigjarig mandaat in de Kamer. Zo’n mandaat is in mijn ogen geen verdienste maar een taak, een opdracht. Er valt niet veel te vieren want hoe lang men ook dat mandaat bekleedt : het is vooral plicht tegenover het volk.

Het sfeertje van een middelbare schoolklas, vrienden en collega’s onder elkaar, dat de genoemde vieringen bewasemt, lijkt mij ongerijmd. Tenslotte nietwaar, is een Parlement in de eerste en belangrijkste plaats een forum waarop onder impuls van per definitie uiteenlopende achtergronden belangrijke dingen zouden moeten tot stand komen. De ontmoeting van ideeën, de confrontatie van oplossingen, maar desondanks voldoende kracht zoeken om de beslissingen te nemen die de toekomst van de bevolking op deze of gene sporen zetten, daar gaat het in wezen om. Ik schuw geen vormen van collegialiteit maar dat zijn in mijn ogen eerder uitzonderlijke privéverhoudingen, nevenverschijnselen, geen publieke zaak.

Tot slot zou het overigens in mijn ogen wel erg hypocriet zijn om na nu bijna twintig jaar volgehouden cordon sanitaire en alle subtiele expressies van haat die daar in sommige brede interpretaties ervan mee gepaard gaan, te doen alsof er niets aan de hand is en mij in te schakelen in een viering vanwege een regime dat zulk een afschuwelijke en ondemocratische uitvinding zo lang en zo verbeten tegen mij en mijn kiezers, tegen mij en mijn politieke beweging heeft ingezet. U gelieve dit niet persoonlijk op te vatten, maar wel er op toe te zien dat er geen middelen van de Kamer worden besteed aan een viering die in mijn geval toch maar een schijnvertoning zou zijn.

Met Vlaamse groeten,
Gerolf Annemans