Dosering, frequentie, intensiteit, bedoeling en proportionaliteit

Janice Laureyssens die het eens is met Mia De Schampelaere, dat had ik nooit vermoed.
Nochtans blijft ze bij haar eerste stelling en mening dat men zijn kinderen niet meer en nooit mag slaan. Dit pedagogisch pakje slaag, tik of klets op de poep of de handjes mag van haar ook niet meer.
Duizenden jaren, bijna instinctmatig, zoals dieren hun jong grootbrengen maakte die pedagogische tik deel uit van het opvoedingsproces, van het opgroeien en de ervaringen.
Al is de mens allesbehalve perfect, de honderdduizenden jaren evolutie tot het wezen dat we nu zijn bewijzen dat de menselijke aanpak in de selectie van de partner en de opvoeding van de kinderen succesvol zijn. Niet dat er aan ons gedrag geen aanpassingen meer zullen gebeuren of mogelijk zijn, nee dat gaat natuurlijk verderzijn gang. Maar waarom abrupt een wijziging brengen in een beproefde en succesvolle methode, en vervangen door iets wat in de laatste decennia heeft bewezen dat een andere aanpak niet lukt. Alleszins niet bij iedereen.
Mensen beschouwen als eenheidsworsten en iedereen dezelfde methode opsolferen, terwijl er zoveel verschillende situaties en kinderen zijn vind ik regelneverij. Dat een succes ook kan geboekt worden zonder straffen, en alleen met hoera en bravo geroep, dat zal wel. Janice claimt daarvan al een voorbeeld te zijn. Naast het voorbeeld dat het met haar, haar kinderen en kleinkinderen goed is gekomen, heeft ze daarnaast al minstens één voorbeeld (echt hoop ik) een kind dat schrik had voor een pakje slaag na het morsen.
Beide voorbeelden zijn slechte voorbeelden, niet wetenschappelijk, niet representatief, en niet bogend op de praktijkgeschiedenis van de opvoeding bij mensen.
Van Mia De Schampelaere had ik domme stellingen en uitspraken verwacht, en ze heeft bovendien zelfs geen kinderen voor zover mij bekend. Van Janice had ik dat ongenuanceerde verdedigen van de ideeën van Dolle Mia niet verwacht.

Hieronder de reacties van Janice en mijn antwoord daarop.

"Dat de ettertjes die in Antwerpen rond lopen nooit een 'pedagogische' tik krijgen betwijfel ik. Het is alom geweten dat moslims hun kinderen van de leren riem geven en ze verrot slagen. En dan worden ze uiteraard 'ettertjes' die anderen van hetzelfde laken een broek geven. Slagen op kinderen is een ongelijke strijd en daar blijf ik bij. De overheid moet zich niet bemoeien met individuele vrijheden, maar hoort kinderen slagen daar wel bij???
Janice
22-11-2007, 12:58:38"

"Ik mag wel zeggen dat ik mijn drie kleinkinderen heb opgevoed. Ze waren dagelijks bij mij en bleven hier ook slapen tot ze bijna naar het middelbaar gingen. Ik heb zelf nooit 'de roe' gehanteerd en toch ging het prima. Op een dag bracht één van de kinderen een vriendinnetje mee. Een beetje een lastig kind en ook aan tafel deed ze heel raar, zodanig dat ze haar tas koffie omver gooide. Ik had nog niet eens de kans om te zeggen "dat geeft niks", of het kind was verdwenen onder de tafel van schrik. Thuis kreeg ze daarvoor namelijk veel pedagogische tikken.... Eens ze wist dat het niet erg was, en het een ongelukje was dat niet bestraft werd met een tik, was ze veel rustiger en ging het prima.
Janice
22-11-2007, 18:52:18"

Er is een wereld van verschil tussen mishandelen en slaan. Ook een groot verschil tussen slaan met een lederen riem, een roede of ... een hamer.
Dosering, frequentie, intensiteit, bedoeling en proportionaliteit zijn daarbij de sleutelbegrippen, zoals dit ook het geval is met veel dingen die noodzakelijk zijn voor geest en lichaam.
Zout is absoluut nodig, doch te veel zout maar ook geen zout is dodelijk.
Verstandige mensen kunnen hiermee op juiste wijze omgaan.
Ergens een misbruik van ouderlijk gezag mag niet leiden tot het afschaffen ervan.
En dan vergeet u nog het citaat (ook door FDW en vele anderen gebezigd): slechte heelmeesters maken stinkende wonden."
Wat betreft de loslopende ettertjes in Antwerpen, die krijgen op de straat zelf nog veel meer gewelddadige tikken dan thuis ( en dan ze er zelf op de straat uitdelen), en dit als gevolg van de slechte opvoeding en het ontbreken van de echte pedagogische actie en inzicht.
In Uw streven criminaliteit aan te pakken in de stad van A en Uw district, gaat u toch ook niet de mislukte therapie van de fluwelen handschoen en oeverloos straathoekwerkers-gezwam willen toepassen hoop ik.
Mag de politie nog zijn matrak, handboeien en desnoods pistool nog wel gebruiken, of is dat er volgens u erover en verbannen naar de wereld van de leernichten?
Wat is bij u een harde aanpak?
Kom vertel ons eens hoe u moeilijke kinderen,ettertjes, crimineeljes en regelrechte boefjes zou aanpakken?
Ik weiger mij, en met mij vele ouders, dan ook door Mia en Janice te laten catalogeren als quasi sadist en onbekwame ouder omdat wij onze kinderen wel een pedagogische tik gaven of geven.

Laat ik positief afsluiten met te schrijven dat Janice en ik het over een ding absoluut eens zullen zijn, en dat is in in de interesse in de opvoeding van onze kinderen tot sterke, gezonde, evenwichtige en gelukkige mensen; de garantie voor hun toekomst.