Met Janice Laureyssens, die vindt dat een pedagogische tik bij de opvoeding van kinderen niet kan en moet verboden worden, naar analogie met Mia de Schampelaere ben ik het helemaal niet eens, en ik schreef dan ook volgende reactie op haar blog:
Dat er kinderen zijn die zonder een pedagogische tik to groot geworden zijn, dat zal wel, en dat hoop ik ook dat die bestaan. Echter gaat het niet op om te stellen dat wanneer dat voor U goed is afgelopen zonder tik of harde aanpak, het dan ook moet opgaan voor anderen. Men kan ook stellen dat uw ouders ook geluk hebben gehad met zulke brave kinderen. Ik wil ook opmerken dat met verbaal en psychisch geweld men wellicht nog grotere schade kan aanrichten bij kinderen dan met een pedagogische tik.
U zou uit ervaring moeten weten dat de hele stad Antwerpen vol loopt met ettertjes die nooit een tik kregen, maar er wel veel uitdelen.
Een tik zegt soms meer dan duizend woorden die men eerder al eens tevergeefs gebruikte om tot rede aan te zetten of te berispen.
Wanneer goed toegepast, en zonder de bedoeling te pijnigen of te verwonden, kan dat als een toverstaf werken, de aandacht opeisen, het vorige sermoen in herinnering brengen…. Het was mij in sommige situaties voldoende dat ik erbij zei: “ je weet wel waarom, denk maar eens na” of :“ en nu is het echt gedaan”.
Dat u het met Mia eens bent doet me de wenkbrauwen fronsen, maar u heeft uiteraard ook recht op uw mening, zolang die niet verder gaat dan uw blog en u die mij (ons) niet gaat opleggen via een wetje.
Mijn kinderen zijn volstrekt beleefd, goed opgevoed, hard werkend, intelligent, hoog opgeleid en met een grote band met hun ouders en elkaar. Ze geven zelf ook eens een tik als het moet, en zijn op generlei wijze gewelddadig te noemen, in tegendeel zelfs.
Ze vertrouwen mij zelfs de opvoeding van mijn kleinkinderen toe, en vragen me af en toe nog raad.
Ook ik denk terug aan die occasionele tikken die ik zelf van mijn vader kreeg, en waarvan ik weet dat ik die toen wel had verdiend. Ook ik denk met tederheid en veel goede herinneringen terug aan mijn ouders en mijn jeugd.
Intermezzzo
Ik krijg kiespijn van die altijd belonende opvoeders, die alsof het hondenpuppies waren, hun kinderen voortdurend met een hoog stemmetje aanmoedigen en loven. In het echte leven later gaat het er wel anders aan toe. Daar krijg je af en toe een trap in de onderbuik of elders te incasseren, en daar moet men tegen opgewassen zijn.
In vroegere tijden maakte een tik en pijn, net zoals de dood, veel meer deel uit van de realiteit van het leven en daar kon men beter op voorbereid zijn.
Het is niet omdat we vandaag op een wolk en in een veiligere en vriendelijkere plaats van de wereld leven dan vroeger, dat de toekomst er niet terug snel anders kan gaan uitzien, en men zijn kinderen ook moet leren dat een tik en wat pijn incasseren ook bij het leven horen zoals applaus.
Als de evolutie zo verder gaat komen de duistere tijden misschien vlugger dan gedacht, want vooral in islamitische middens en landen
( maar ook elders) leert men de kinderen al omgaan met wapentuig, explosieven, dood en pijn, terwijl Janice of Mia hun kinderen zouden blijven opvoeden met als wapen een lolly, de andere wang, of de voor die wereld onbegrepen dialoog.
Wij moeten onze kinderen toch niet opvoeden tot flauwe watjes.
The only thing necessary for the triumph of evil....
...is for good men to do nothing
(Edmond Burke, Iers filosoof en staatsman )
En nu verder...
Wie stemt er nu op zulke politici als De Schampelaere die als domme geiten weer nieuwe domme wetjes blaten. Straks gaat ze ook sex verbieden omdat er af en toe verkrachting voorkomt. Of vaders verbieden om hun kinderen te wassen of te knuffelen omdat er soms incest plaatsvindt. De pedagogische tik, daar kent ze niets van, en van nog veel meer dingen kent of weet ze niets. Mensen denk toch eens goed na op wie u een stem uitbrengt want er zijn te veel van die pestwetjes die vrijheden voortduren inperken en mensen betuttelen en beleren. Het is niet omdat zulke wet elders bestaan dat wij die als kip achterna moeten. De rechtbank heeft al genoeg rechtsmiddelen in handen om misbruiken te bestraffen.
Het incident met de sjaal
Er stond onlangs ook een artikel in de krant van een schooljuf die, na ettelijke verwittigingen een ettertje in haar klas op zijn stoel had vastgebonden met een sjaal. De ouders hadden daartegen fel geprotesteerd en er de de correcte media bijgesleurd om hun gelijk te halen.
De actie van de juf en de school waren volkomen terecht, want het alternatief zou zijn het kind van school sturen en eventueel onderbrengen in het bijzonder onderwijs.
Iemand die al eens enkele reality-programma's heeft gezien over slecht opgevoede kinderen ( tiny tearaways enz) weet dat de ouders daaraan schuld hebben.
Op school maken de ettertjes de hele sfeer kapot, beïnvloeden ze op slechte manier het gedrag van medeleerlingen, en vertragen en verknoeien het leerproces van de andere kinderen.
Als de ouders er niet in slagen hun kinderen goed gedrag te leren dan zouden hun kinderen niet op een normale school moeten zitten. Voor alles heeft men een diploma, opleidingen en vaardigheidsbewijzen nodig , maar niet voor een van de belangrijkste dingen, niet om kinderen te krijgen en op te voeden. Dat mogen zelfs twee debielen.
De ouders van dit kind zouden wellicht beter een verplichte cursus volgen " hoe voed ik mijn kind op", in plaats van de juf dat te laten doen, onterecht te mekkeren over de manier waarop, en daarmee nog de krant te halen ook.
Die ouders moesten eerder beschaamd zijn over het gedrag van hun ettertje.
Applaus voor de juf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten