Als een klein jong vogeltje riep mijn kleinzoon steeds weer "mma" om aan te geven aan oma dat ze hem nog eens moest laten eten van dat overheerlijke aardbei ijsje dat opa voor hem zonet had gekocht. Meer dan een half uur had ik daarvoor moeten staan aanschuiven bij het ijsstalletje in het pretpark. De ijsverkoper, die hadden ze prompt moeten ontslaan, want zelfs mijn kat had het sneller gekund, maar dan hadden we wellicht geen ijsje gehad.
Toch, uiteindelijk was dit het allemaal waard. Het deed me terugdenken aan het reclamefilmpje van een kind dat voor de eerste keer in zijn leven een banaan eet. Een Chiquita banaan weliswaar, al had het dat kind niets uitgemaakt waar de banaan vandaan was. Zo maakte ook mijn kleinzoon helemaal geen verband met Ola. Voor hem kwam dat ijsje van zijn opa en oma, en als beloning werden we daarvoor een kwartiertje op een zalige manier aanbeden.
En ons hart smolt, als het ijsje op zijn tong.
Jammer, maar geen multipixel camera was in staat om dat vast te leggen.
Dat kwartiertje vergaten we waar we zaten. Temidden van die massa mensen waren we even alleen, teruggeplooid tot het familiebloed dat wij voelden kruipen waar het niet gaan kon.
Stil hoopten we dat er nog veel zulke momenten zouden komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten