De bewakers bewaken hun baan, niets meer!

Tijdens de spectaculaire ontsnapping van een topcrimineel uit de Lantin gevangenis van 15/4/2007 verklaarde de gegijzelde helikopterpiloot dat er geen gevangenisbewakker te bespeuren viel tijdens de actie.
Dat de piloot geen enkele bewaker opmerkte mag niemand verbazen Daar zit geen enkele held tussen, en ze hebben die baan niet gekozen omdat ze er hard moeten werken. Zelfs bij de politie zitten geen helden meer, en diegenen die dat zouden zijn en de brave burger willen beschermen moeten niet alleen hun leven wagen maar ook voortdurend vervolging vrezen, en dus doen ze niets ingrijpends meer behalve verkeersboetes uitschrijven en de zakken van een falende regering vullen. Straks is er voor elke gevangene een bewaker. Is zoveel personeel in deze moderne tijden wel nodig zeg? Men zou effectief gevangenissen kunnen bouwen waar geen ontsnapping meer mogelijk is, waar geen drug wapens of helikopters nog binnen geraken. Waar met veel minder mensen het veiliger is om te werken. De brave mensen moeten beter beschermd worden tegen tuig. Echter er wordt meer heisa gemaakt rond een vermeend mishandeld crimineel dan rond al hun slachtoffers samen. Laat Rode Lolo Onckelinckx maar voorgoed haar biezen pakken en voor immer in een vergeetput belanden ergens in een gat in de Ardennen. Of emigreren, dat zou nog beter zijn. Irak bijvoorbeeld, daar kan ze veel criminelen gaan helpen. Een eiland in zee zoals Alcatraz, met er rond Haaien en zeekrokodillen dat lijkt me wat. Dan heeft onze filmindustrie meteen inspiratie. Een parafrase op een citaat van Plato: Wie zich niet interesseert voor zijn veiligheid wordt beschermd door incompetentie.

De ethiek van journalistiek en justitie

Ik las een post van Maggy Weemaes bij de lezersbrieven op de website van Het Nieuwsblad, en getiteld:"Zo werkt de journalistiek" en dit naar aanleiding van het onkiese optreden van het gerecht en de zwerm sensatiejournalisten bij de arrestatie van, en huiszoeking bij een vermeende (of echte???) pedofiel in haar gemeente. Verder lezend en denkend dan de oppervlakkigheid en middelmatigheid kan ik Maggy's brief goed begrijpen, en bekroop mij de noodzaak haar bezorgdheid te beamen er vanuit eigen reflex en reflectie iets aan toe te voegen.
Quote
Zo werkt journalistiek vandaag
"Met groot ongenoegen gezien hoe journalisten nieuws sprokkelen, en wetten aan hun laars lappen. Ook moet nieuws op waarheid berusten, of niet soms? Uitspraken van buren worden gewoon als waar aangenomen. Het wordt gewoon niet nagetrokken. In Rotselaar wordt nu een gans gezin aan de schandpaal genageld. Eén van die gezinsleden is 'misschien' een 'verdachte'. Men stelt vragen over de familieleden....Moet heel België weten waar die woont? Komt dat dan in de pers?? Journalisten bestormen de omgeving, met trapjes filmen ze gewoon wat er gebeurt over de doekbescherming heen. Met een trapje gaat men kijken en trekt men foto's in een gevulde container waar men nochtans een bache over getrokken had. Geheimhouding van een onderzoek, nooit van gehoord. Vragen stellen zoals : praatte die man 'gewoon' met de mensen? Zijn zo een praktijken echt nodig. Mogen journalisten zomaar boven de beschermingsdoeken heen filmen? Wettelijk gezien niet. Stel dat die man toch onschuldig is, wat betreft Natalie Geysbrechts? Wat dan? Ik denk mij te herinneren dat op Ketnet een presentator ook iets te maken had met kinderen op het internet. Heeft men toen heel de omgeving bestormd?? Neen. En zo hoort het ook. Als blijkt dat die man niets met de zaak te maken had werd toch maar een gans gezin te kijk gezet. Is dit echt nodig. Waar zijn de mensen die roepen dat schuld pas bewezen is als er een veroordeling is?"
Unquote

Mijn reactie op hetzelfde forum op de website van Het Nieuwsblad:
Inderdaad gevaarlijk
Ik heb geen enkele correlatie met deze zaak of personen, en ga hier geen lans breken voor bewezen criminelen die veroordeeld zijn en van mij zeker geen mildere straf zouden krijgen.
Toch onderken ik een sluipend gevaar.
Ook bij ons doen er anonieme brieven de ronde.
Enkele jaren geleden werd zo eens een kennis het slachtoffer van enkele meisjes die een verhaal verzonnen samen met een vennoot die zo hoopte op een goedkope overname.(en dat weten we absoluut zeker, en dat is ook zo beaamd door het gerecht). Dat heeft voor die man blijvende schade nagelaten, want er blijven altijd nog mensen denken en zeggen dat hij meisjes heeft aangerand. Onlangs nog kregen wij een nieuwe lasterbrief in de bus .... over onze pastoor die ooit een hysterische vrouw via een anti stalking proces van zich af moest schudden, en die hem van de meest absurde dingen beschuldigde. Er was enkele jaren geleden ook al zo een anonieme lastercampagne tegen de directeur van een ziekenhuis die daardoor ontslag heeft genomen, ei zo na zijn relatie op de klippen zag lopen, en waarbij al snel bleek dat het gefabriceerde en gelogen beschuldigingen waren. Op vandaag vernemen wij dat een gemeentesecretaris via drie anonieme brieven huiszoekingen op zijn kantoor ontving en, met zijn instemming, maar wellicht niet zonder druk, heeft ingestemd met huiszoekingen in zijn privéwoning.
Het kan altijd natuurlijk, maar stel maar dat daar weer niets van aan is, wat nog zeer waarschijnlijk is. Die man zijn reputatie en die van zijn vrouw en kinderen gaan hier wel aan diggelen.
Laat ik daar nog een recente anekdote aan toevoegen nadat een heel aardige buurman van mij, die dol is op kinderen en er zelf twee heel voorbeeldig heeft grootgebracht, van zijn vrouw te horen kreeg dat mensen dat tegenwoordig wel verdacht konden vinden als mannen zo aardig waren voor kinderen. Ik hoorde dat zelfs meteen door een andere vrouw bejaën die zei dat zij ook al aan haar man had gezegd dat hij niet zo vriendschappelijk met kinderen mocht omgaan.
Ik hoop dat ik mijn buurman daarna toch een geruststellend woordje en schouderklopje heb kunnen geven. ” Wat die pedofiliezaken al niet hebben aangericht voor ons mannen van middelbare leeftijd en vaders van kinderen”, dacht ik en zei ik. Ik hoorde ondertussen ook dat mannen ook geen liftende meisjes (en zelfs jongens) meer meenemen uit angst in een valse compromitterende situatie terecht te komen.
Verzucht op sensatie hebben de pseudo onderzoeksjournalisten zich gestort op het leven van privéburgers, om inderdaad vaak allerhande te insinueren en de meest ongecontroleerde smeuïge verhalen los te weken, ook van een hond met of zonder pet op als dat kon.
In een land met teveel politiek correcte zelfcensuur zouden die "journalisten" zich beter wat meer bezig houden met het uitspitten van de onmiskenbare belangen van allerhande politici en partijen, de linkse pro deo advocaten kantoren en vreemdelingenorganisaties.
Dat ze eens nagaan wat Mevr en "Mr" Onckelinckx matsen, Flahaut bekokstooft in Congo en met de legertop, of waar Verhofstadt het geld echt vandaan haalde voor zijn boek en hoeveel het echt heeft gekost. En zo kan ik nog wel veel meer dingen neerschrijven voor onderzoeksjournalisten met teelballen.
Misschien is er dit keer vuur waar er rook is, maar stel... dat er niets of zeer weinig is. Wat met die familie, zijn kinderen en vrienden, die man zijn werk en verdere leven?
Het is voor de pers vroeg genoeg om wat te schrijven wanneer het echt bewezen is en de man veroordeeld is. En als hij wat gedaan heeft moeten er evenredige en zeer strenge effectieve straffen volgen en moet de bevolking geïnformeerd worden.
Wie is verantwoordelijk voor dit buitensporig onethisch gedrag?
Het gedrag van het gerecht en politie begrijp ik niet goed want ze schenden de rechten van de verdediging en het vermoeden van onschuld. Het past allemaal in de profileringsdrang van het gerecht en het aankondigingsbeleid.
Het kan niet anders dan dat het gerechtelijke apparaat meewerkt met paparazzi, waarschijnlijk om hun besmeurd blazoen op te poetsen. Het gerecht moet doortastend en ongehinderd zijn, maar ook kies en discreet, onopvallend efficiënt, bestraffend maar ook herstellend, integer, rechtvaardig, evenwichtig,onafhankelijk,overwogen, vertrouwen wekkend, en respectvol.
Ik ben bang voor een mediageil gerechtelijk apparaat en dito advocaten.
Gemediatiseerde en gepolitiseerde justitie zijn slechte zaak voor onze democratie, en zelfs gevaarlijk.
Sorry, ik kon niet meer stoppen met schrijven.
Ik zet Uw post en mijn reactie ook op mijn blog

En ons hart smolt als het ijsje op zijn tong

Als een klein jong vogeltje riep mijn kleinzoon steeds weer "mma" om aan te geven aan oma dat ze hem nog eens moest laten eten van dat overheerlijke aardbei ijsje dat opa voor hem zonet had gekocht. Meer dan een half uur had ik daarvoor moeten staan aanschuiven bij het ijsstalletje in het pretpark. De ijsverkoper, die hadden ze prompt moeten ontslaan, want zelfs mijn kat had het sneller gekund, maar dan hadden we wellicht geen ijsje gehad.
Toch, uiteindelijk was dit het allemaal waard. Het deed me terugdenken aan het reclamefilmpje van een kind dat voor de eerste keer in zijn leven een banaan eet. Een Chiquita banaan weliswaar, al had het dat kind niets uitgemaakt waar de banaan vandaan was. Zo maakte ook mijn kleinzoon helemaal geen verband met Ola. Voor hem kwam dat ijsje van zijn opa en oma, en als beloning werden we daarvoor een kwartiertje op een zalige manier aanbeden.
En ons hart smolt, als het ijsje op zijn tong.
Jammer, maar geen multipixel camera was in staat om dat vast te leggen.
Dat kwartiertje vergaten we waar we zaten. Temidden van die massa mensen waren we even alleen, teruggeplooid tot het familiebloed dat wij voelden kruipen waar het niet gaan kon.
Stil hoopten we dat er nog veel zulke momenten zouden komen.