Rik Torfs na een blauwtje opgelopen
tijdens een audiëntie bij kardinaal Daneels: “Ik begreep meteen
waar ik mij niet mee te bemoeien had en koos in de jaren die volgden
resoluut voor een internationale wetenschappelijke carrière. De kerk
was immers van de bisschoppen.” Zie artikel onderaan
Rik had zich beter toegelegd op echte
wetenschappen in plaats van op kerkelijk recht. Recht is al geen
wetenschap, en kerkelijk recht al helemaal niet. Wetenschap en
godsdienst zijn al helemaal een ‘contradictio in terminis’, om
het even in het door Rik, de kerk en justitie gekoesterde archaïsche
dode taal, Latijn, te zeggen.
Recht wordt voortdurend gewijzigd
afhankelijk van wie er aan de macht is, van wie er veroordeeld moet
worden, waarvoor veroordeeld moet worden, of wie bevoordeeld of uit
de wind moet worden gezet.
Ook nadat ontelbare zichzelf onterecht
wetenschappers noemende lieden uit kerk en justitie zich al eeuwen
met recht en god bezighouden heeft dit niets veranderd aan het al
onbestaanbare wetenschappelijke gehalte van hun studie en hun
besluiten.
IK wil met mijn betoog niet stellen dat
recht, rechtspraak en gerecht overbodig zouden zijn, alleen dat het
geen wetenschap is en al diegenen die ze bestuderen, hervormen,
bijsturen of creëren, zichzelf niet de titel van wetenschappers
mogen toe-eigenen. Al is dat op zich niet wettelijk verboden:
wat op zich al een bewijs is dat het in deze niet wetenschap gaat.
In dit land vinden absurde uitspraken
plaats op basis van oude en even absurde wetten, zijn de wetten vaak
tegenstrijdig, dienen ze het regime, de monarchie, de federale staat
en de bezetters van Vlaanderen. Hier zoekt en vindt men de juiste
rechters en procureurs om partijen als het Vlaams Blok te
veroordelen, of om zoals recent nog, een ijverige parlementair die
J.M. Dedecker toch is, zijn onschendbaarheid op te laten heffen omdat
hij te hard had gegraven in een van de vele stinkende deals die dit
land rijk is. Dan hebben we het nog niet eens over de vele duizenden
onwetenschappelijke juridische pesterijen en aanslagen die de burgers
regelmatig moeten ondergaan ingevolge een alles behalve
wetenschappelijk instituut als justitie. Denken we maar aan de vele
verkeersregeltjes en wisselende snelheidslimieten met als gevolg de
verkeersboetes die moeten dienen om de staatskas te spijzen. Denken
we ook maar aan de vele slachtoffers die grote financiële, materiële
en fysieke opliepen door an criminelen die door de
Dat Rik Torfs zich maar niet als een
internationaal wetenschapper beschouwd, want dan moet ik hem
uitlachen. Ook hij zou zich eens moeten realiseren wat er nodig is,
en het geweer van schouder veranderen. Vertellen en grappen maken kan
hij wel, maar over wat? Over iets waar niemand zit op te wachten
behalve kwezels? Uiteindelijk, het gaat misschien nog lang duren,
zullen de kerk en alle godsdiensten, stoppen te bestaan. Laat ik maar
hopen dat het niet de echte wetenschap en de vooruitgang zullen zijn
die zij zullen stoppen, al zie ik ze daartoe in staat als wij hen
daartoe de gelegenheid laten.
Ik twijfel er niet aan dat men, om zo
lang zijn boterham te kunnen verdienen met het verkonigen en ,… men
een intelligent mens moet zijn
Als mens kan ik Torf wel smaken, zou ik
er zelfs graag een geanimeerd gesprek mee voeren over allerhande
filosofische dingen, zonder de wens of bedoeling te hebben hem van
zijn fantomen af te helpen of hem te bekeren. Van mij mogen mensen
geloven wat ze willen, al is het in het spaghettimonster, zolang ze
anderen en mij maar niet verplichten om daar ook in te geloven. Het
verdwijnen van geloof zal helaas slechts langzaam plaats ruimen voor
weten en kennis. Wetenschap dus.
Dat ik Rik lijk te mogen, al heb ik hem
nooit ontmoet, komt misschien door zijn wittiness of zijn esprit,
zijn gevoel voor humor die wat flegmatiek en Brits, en ook enigszins
relativerend aanvoelt. Ja, ik denk dat Torfs intelligent is; alleen
heeft Torfs zijn intelligentie verkwist aan die dingen in plaats van
ze te gebruiken voor echte en ernstige dingen. Voor echte wetenschap
bijvoorbeeld; Een goed prozaschrijver van fictie, is denk ik ook aan
hem voorbijgegaan. Met zijn opvoeding en vorming, spiritueel en
geestig als hij is, acht ik hem in staat een bestseller- verhaal als
Harry Potter uit zijn mouw te schudden. Dat had hem alleszins meer
rust gegeven, en daar had hij tot ieders vermaak en jolijt, het
geslacht van de engelen kunnen laten onderzoeken door een dwerg die
wetenschapper is in de materie van engelen en andere fabeldieren.
Rijk, voor zover de erfgenaam van een schoenbedrijf dat nog nodig
heeft, was hij er wellicht ook van geworden.
Nu ja, hij is dan maar in de politiek
verzeild, de Christelijke wel te verstaan. Er is immers geen toekomst
voor kerkelijk recht (haleluja), en dat heeft hij waarschijnlijk ook
ingezien, zij het laattijdig. Politiek lag wellicht het kortst bij
wat hetgene waarmee hij zich tot dan had bezig gehouden. Maar helaas,
nu is politiek ook geen wetenschap, en dus kan hij zich daarin ook
niet opwerken tot, of opwerpen als, wetenschapper.
Dan nu even verder over het politieke
luik, de vergelijking tussen kerk en staat/politiek, van zijn
opiniestuk in de Standaard.
Beste Rik, jij die gelooft in het
hiernamaals, in mirakels, in de reddende hand van god, zegt nu dat
het te laat is. Ik, om volledig andere redenen geloof dat het nooit
te laat is tenzij we niets ondernemen en ons lot niet in eigen handen
nemen. Niet ik overleef de strijd misschien, maar misschien iets of
iemand van ons nageslacht in wie wij op een of andere manier, al was
het maar via één gen, eeuwig ‘leven’.
Soms is het te laat
--------------------------
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130310_00498861
Rik Torf in De Standaard 11/3/2013
Op het moment zelf besef je het
niet. Maar soms krijgt je leven in enkele minuten tijd een
beslissende wending. Bij mij gebeurde dat in 1992. Ik herinner me
niet meer of het herfst of winter was, zomer zeker niet. Ik was
zesendertig, een leeftijd waarop politici vandaag met pensioen gaan,
en toch voelde ik schroom toen ik een gesprek met kardinaal Danneels
aanvroeg. Ik zie me daar nog zitten, in het kleine
aartsbisschoppelijke wachtkamertje zijn komst verbeidend, gespannen
kijkend naar de boekenruggen die mij vanuit
