Wat is de grote verdienste van Luc De Vos dat hij de helft van het journaal en de kranten gaat vullen vandaag en de komende dagen?
Was hij belangrijker dan mijn buurman die ook 53 was, met vrouw en zelfs drie kinderen, die een vriendelijke man was, véél beter kon muziekmaken en zingen dan de bejubelde schreeuwer, alle dagen om 6 uur van zijn matras kwam om te gaan werken en belastingen betaalde, ja ook veel voor buren en familie deed?
Hij kwam niet op TV, want niemand van het journaille, gelijkgezinde artiesten en de jeugdbeweging-gitaristen kenden hem. Niemand op TV of in de boekskes liet voor hem een traan. Voor de wereld en ons land nochtans een veel groter verlies als er mag gewogen worden.
Voor de vele brave mensen, de mensen met veel grotere talenten, die nooit zopen of slikten, die een voorbeeldig leven leidden, een mooie familie en vrienden hadden, die van ons heengaan, schrijf ik dit nu neer.
Luc De Vos zijn leven stond bejubeld en betreurd in de schijnwerpers vandaag. Onterecht vind ik, en bovendien ik ken hem niet, moest braken van zijn ‘kunst’.
Hulde en lof voor die brave buurman, voor al die brave naarstige, talentvolle mensen die onlangs stierven, en die nooit op TV zullen komen omdat ze niemand van het journaille en het bakfiets-kaviaarvolk kenden. Deze brave mensen die het land deden draaien hadden beter in de aandacht gestaan, al ben ik in principe een tegenstander van georganiseerde herdenkingen. Maar dit keer, na het overlijdensbericht van die linkse schreeuwer wil ik hier wat evenwicht brengen en alles tot de juiste proporties en waarden herleiden.
Nu nog benieuwd naar zijn doodsoorzaak, want goed of slecht, na zoveel tamtam wil ik uit opgewekte nieuwsgierigheid wel wat klaarheid.
Een dag later... schreef ik na het aanhouden van de berichten en huldebetonen ....
Met zijn vrouw en zeker met zijn zoon heb ik medelijden.
Oorzaak van zijn overlijden:Accuut orgaanfalen!? Maar niet de oorzaak van het accuut hartfalen?
Deze term moet zowat de nieuwspraak van het jaar zij . Ieder mens sterft door accuut orgaanfalen.
Ze dachten met dit antwoord vragen te stoppen. Ze hebben er echter meer mee gecreëerd.
Deze term moet zowat de nieuwspraak van het jaar zij . Ieder mens sterft door accuut orgaanfalen.
Ze dachten met dit antwoord vragen te stoppen. Ze hebben er echter meer mee gecreëerd.
Er mag niet geweten worden waardoor, en dus kunnen we stellen dat het door een of ander misbruik kwam. Anders was ook deze denkpiste ontkracht. Het zorgvuldige antwoord van justitie/woordvoerster heeft dus meer vragen opgeroepen dan beantwoord.
Zijn vrouw had gekozen om met een drank/drugsorgel, voor zover eerdere en andere berichten waar zijn, te trouwen of er bij te blijven. Zijn zoon (mss zijn vrouw ook wel) had geen keuze en die heeft recht op een maagdelijk imago van zijn vader. Maar wees gerust ooit duikt die zoon in de voetsporen van zijn vader op op een podium en op TV. De ‘vrienden’ zullen hem wel helpen.
Over de doden niets dan goed? Behalve als ze rechts van De Vos liggen!?
Nee in mijn opinie, dat is een cover-up voor het niet zo glamoureuze leven en de door van de valszinger.
Natuurlijk, en wees gerust, de dag dat ik doodga zullen er uit bepaalde hoek ook juichkreten te horen zijn. Op Nageltjes, in vrienden- en familiekring hopelijk enkel lof. Van te veel echter wordt ik in tegenstelling tot de 'vriendenclub van De Vos, altijd mottig. Al is die lof aan mij gericht misschien terecht, en ben ik zoals iedereen een beetje ijdel.
Maar nooit daarom minder realist.
Hier nog wat om te lezen hierover via mijn Facebookpagina: https://www.facebook.com/antoine.griffon/posts/745213368860283?comment_id=745663708815249&offset=0&total_comments=27¬if_t=feed_comment
Ondertussen kwamen we via een vriend Blogger Johan Sanctuorum wat meer te weten. Hierna de artikelen die hij 1/12 en 2/12 hierover schreef reblogged
"
● R.I.P. Luc De Vos: kan het wat stiller?
Zelden heb ik me zo een buitenmelkwegse alien gevoeld als dit weekend. De reden? Ik kende Luc De Vos helemaal niet, een afgelopen zaterdag overleden Vlaamse rock-artiest.
Ook de naam Gorki: de Russische schrijver Maksim Gorki is me welbekend, maar muzikaal deed het geen belletje rinkelen. Dan, in een vertwijfelde poging om alsnog het cultuurhiaat op te vullen: dat tot mythische proporties verheven nummer “Mia” beluisterd. Geeuw.
Ik kende Luc niet, evenmin als hij mij kende. We waren twee vreemden voor elkaar, zoals dat met het merendeel van de 6 miljard planeetbewoners nu eenmaal het geval is.
De RIP-uitspraken (bij nader inzien vooral van Vlaamse artiesten-collega’s) logen er nochtans niet om, en nopen tot intense schaamte om mijn eigen onwetendheid:
"We verliezen een zeer groot artiest, die een eigen universum in het leven had geroepen." (Jean Bleaute)
"We zijn een Vlaamse reus kwijt" (Wim Opbrouck)
"Luc De Vos heeft ons aller identiteit gekleurd" (Frederik Sioen)
“Mia behoort nu voorgoed tot het collectieve geheugen van Vlaanderen” (Martine Tanghe, VRT-journaal)
Dat is niet niks. Twittergewijs liet ook de politiek de kans niet liggen om mee te surfen op de sentimentele golf van het “eerbetoon”, en zo de dood van Luc De Vos tot staatszaak te verheffen: CD&V-vicepremier Kris Peeters Vlaams minister-president Geert Bourgeois, Freya Van den Bossche, Alexander De Croo, de Gentse burgemeester Termont, ik noem er maar een paar.
“Geniaal”, “verbijsterend” en “uniek” waren de kernwoorden die steeds terugkeerden.
Het collectieve geheugen van Vlaanderen dus, en zijn uitgeslotenen. Ofwel ben ik een vreselijke barbaar, ofwel heeft de Vlaamse artistieke wereld, gewoon om te werken met een stevige geluidversterking, hier een akkoord in gang gezet dat via de media nog eens werd opgedreven, tot het voorpaginanieuws werd in alle kranten, en radio en TV hun programmatie bijstelden in functie van deze nationale catastrofe.
Nu kan ik me best inbeelden dat deze bard een aantal zielen kon strelen, elk zijn smaak. Toch schijnt hier is iets misgelopen te zijn wat betreft de amplitude en de reikwijdte van dat doodsbericht. De dood van Luc De Vos is géén staatszaak maar beroert –naast de familie aan wie ik bij deze mijn oprechte rouwbetuiging overmaak- een schare fans die alle kansen mogen benutten om via de sociale media hun idool te bewenen. Zonder cynisch te worden,- het zal de marktwaarde van deze kunstenaar een boost geven. De rest is uitbuiting van sentiment, vooral door het Vlaamse rockwereldje zelf, waarin de onvermijdelijke Bart Peeters de kroon spant. “Kippenvelmomenten” die bij nader inzien de showbizz tonen in haar meest gore gedaante, namelijk als commercieel gestuurd emo-exhibitionisme.
Na een aanzet om dit terug tot zijn redelijke proporties te brengen, blijft het mijmeren over de dood zelf, en het feit dat ook in de dood niet iedereen gelijk is. Terwijl het verlies van vader, moeder, partner, kind, vriend even erg, zo niet erger is, bij mensen die het TV-nieuws nooit halen. Ik spreek dan nog niet over bejaarden die dood op hun appartement worden aangetroffen, soms een maand na overlijden: ze werden eenvoudigweg niet gemist.
Ik zou dus graag hebben dat al die overgevoelige artiesten, en in hun zog de journalisten, beseffen dat dit soort luidruchtig gejank op de duur respectloos wordt voor “gewone” mensen die met de dood worden geconfronteerd. Emo-industrie en emotionele intelligentie, het zijn twee totaal verschillende fenomenen, zo blijkt.●
Zelden heb ik me zo een buitenmelkwegse alien gevoeld als dit weekend. De reden? Ik kende Luc De Vos helemaal niet, een afgelopen zaterdag overleden Vlaamse rock-artiest.
Ook de naam Gorki: de Russische schrijver Maksim Gorki is me welbekend, maar muzikaal deed het geen belletje rinkelen. Dan, in een vertwijfelde poging om alsnog het cultuurhiaat op te vullen: dat tot mythische proporties verheven nummer “Mia” beluisterd. Geeuw.
Ik kende Luc niet, evenmin als hij mij kende. We waren twee vreemden voor elkaar, zoals dat met het merendeel van de 6 miljard planeetbewoners nu eenmaal het geval is.
De RIP-uitspraken (bij nader inzien vooral van Vlaamse artiesten-collega’s) logen er nochtans niet om, en nopen tot intense schaamte om mijn eigen onwetendheid:
"We verliezen een zeer groot artiest, die een eigen universum in het leven had geroepen." (Jean Bleaute)
"We zijn een Vlaamse reus kwijt" (Wim Opbrouck)
"Luc De Vos heeft ons aller identiteit gekleurd" (Frederik Sioen)
“Mia behoort nu voorgoed tot het collectieve geheugen van Vlaanderen” (Martine Tanghe, VRT-journaal)
Dat is niet niks. Twittergewijs liet ook de politiek de kans niet liggen om mee te surfen op de sentimentele golf van het “eerbetoon”, en zo de dood van Luc De Vos tot staatszaak te verheffen: CD&V-vicepremier Kris Peeters Vlaams minister-president Geert Bourgeois, Freya Van den Bossche, Alexander De Croo, de Gentse burgemeester Termont, ik noem er maar een paar.
“Geniaal”, “verbijsterend” en “uniek” waren de kernwoorden die steeds terugkeerden.
Het collectieve geheugen van Vlaanderen dus, en zijn uitgeslotenen. Ofwel ben ik een vreselijke barbaar, ofwel heeft de Vlaamse artistieke wereld, gewoon om te werken met een stevige geluidversterking, hier een akkoord in gang gezet dat via de media nog eens werd opgedreven, tot het voorpaginanieuws werd in alle kranten, en radio en TV hun programmatie bijstelden in functie van deze nationale catastrofe.
Nu kan ik me best inbeelden dat deze bard een aantal zielen kon strelen, elk zijn smaak. Toch schijnt hier is iets misgelopen te zijn wat betreft de amplitude en de reikwijdte van dat doodsbericht. De dood van Luc De Vos is géén staatszaak maar beroert –naast de familie aan wie ik bij deze mijn oprechte rouwbetuiging overmaak- een schare fans die alle kansen mogen benutten om via de sociale media hun idool te bewenen. Zonder cynisch te worden,- het zal de marktwaarde van deze kunstenaar een boost geven. De rest is uitbuiting van sentiment, vooral door het Vlaamse rockwereldje zelf, waarin de onvermijdelijke Bart Peeters de kroon spant. “Kippenvelmomenten” die bij nader inzien de showbizz tonen in haar meest gore gedaante, namelijk als commercieel gestuurd emo-exhibitionisme.
Na een aanzet om dit terug tot zijn redelijke proporties te brengen, blijft het mijmeren over de dood zelf, en het feit dat ook in de dood niet iedereen gelijk is. Terwijl het verlies van vader, moeder, partner, kind, vriend even erg, zo niet erger is, bij mensen die het TV-nieuws nooit halen. Ik spreek dan nog niet over bejaarden die dood op hun appartement worden aangetroffen, soms een maand na overlijden: ze werden eenvoudigweg niet gemist.
Ik zou dus graag hebben dat al die overgevoelige artiesten, en in hun zog de journalisten, beseffen dat dit soort luidruchtig gejank op de duur respectloos wordt voor “gewone” mensen die met de dood worden geconfronteerd. Emo-industrie en emotionele intelligentie, het zijn twee totaal verschillende fenomenen, zo blijkt.●
Het was gisteren een drukke dag op deze FB-pagina, waar zowel voor- als tegenstanders van mijn kritische lezing rond de Luc De Vos-hype aan bod kwamen.
Voor alle duidelijkheid: ik gun elke fan zijn/haar Mia, en ik wil niet op iemands graf dansen. Toch is, in het licht van de actuele media-hysterie die ik gisteren aan de kaak stelde, een genuanceerde beeldvorming op zijn plaats. Het kan niet dat alle kranten en TV-programma’s hagiografieën de wereld insturen, zonder de donkere kantjes van het verhaal te belichten. Omdat het veel zegt over hoe onze 'société du spectacle' in elkaar zit.
Na de bedenking dat de media en de Vlaamse showbizz schaamteloos parasiteren op deze emo-golf, en dat de dood van iemand die het nieuws nooit haalt even tragisch is, lijkt het er ook op dat de sympathieke volksjongen uit Wippelgem het Noorden helemaal kwijt was. Hij werd geleefd door diezelfde Vlaamse showbizz, de media, en zijn eigen mythe. En dronk zich vervolgens kapot (“het acuut falen van vitale organen dus”, van een eufemisme gesproken).
Aldus het getuigenis van mijn studiegenoot en De Vos-fan Marc Schoeters, die wat verder ging spitten:
“De media proberen in deze zaak heel wat in de doofpot te steken. Een expliciete verklaring van een van de broers van Luc De Vos (op de website van VTM Nieuws van vanmorgen 10u) dat men vorige zaterdag normaal met heel de familie het verjaardagsfeest van zijn zoontje had moeten vieren - zoals men dat jaarlijks deed - maar dat men dat feest had uitgesteld tot het einde van het jaar "omdat er veel problemen waren" - werd deze namiddag alweer verwijderd en vervangen door een "gekuiste" versie van een "happy family" die helaas door het noodlot wordt getroffen. En die zelfs besloten heeft een "grote begrafenis" te organiseren.
Ik vond het dit weekend al direct vreemd dat een vader op de verjaardag van zijn enige kind - en dat dan nog op een schoolvrije dag - heel de dag alleen in zijn "schrijfhok" zit. En de vandaag opgedoken feiten bevestigen inderdaad mijn donkere vermoedens. Ik heb een slecht karakter zeker?Ik vind het heel erg wat er met hem is gebeurd. En vooral wat zijn zoontje nu moet meemaken. Bovendien heeft iedereen het recht op privacy. Maar ik denk dat het onder de mat vegen van wat er werkelijk is gebeurd geen goede piste is voor de opvoeding en de toekomst van een jonge tiener. Het is die typisch Vlaamse West- en Oost-Vlaamse) hypocrisie die "goede naam" en "schone schijn" belangrijker vindt dan de weerbarstige en therapeutische waarheid. Zwijgen en blijven glimlachen. Vooral niks uitspreken. Geen wonder dat de twee Vlaamse provincies de hoogste zelfmoordcijfers tellen van de Lage Landen.
Wat Luc De Vos betreft - ik begrijp zijn gevoeligheid. Altijd de lolbroek spelen - en inwendig huilen. Ik herken dat heel goed. Maar zich dooddrinken (of erger) op de verjaardag van je enige kind - nee dus. Nee nee nee. Ik heb mijn twee cd's van Gorki in de vuilnisbak gekieperd.”
Voor alle duidelijkheid: ik gun elke fan zijn/haar Mia, en ik wil niet op iemands graf dansen. Toch is, in het licht van de actuele media-hysterie die ik gisteren aan de kaak stelde, een genuanceerde beeldvorming op zijn plaats. Het kan niet dat alle kranten en TV-programma’s hagiografieën de wereld insturen, zonder de donkere kantjes van het verhaal te belichten. Omdat het veel zegt over hoe onze 'société du spectacle' in elkaar zit.
Na de bedenking dat de media en de Vlaamse showbizz schaamteloos parasiteren op deze emo-golf, en dat de dood van iemand die het nieuws nooit haalt even tragisch is, lijkt het er ook op dat de sympathieke volksjongen uit Wippelgem het Noorden helemaal kwijt was. Hij werd geleefd door diezelfde Vlaamse showbizz, de media, en zijn eigen mythe. En dronk zich vervolgens kapot (“het acuut falen van vitale organen dus”, van een eufemisme gesproken).
Aldus het getuigenis van mijn studiegenoot en De Vos-fan Marc Schoeters, die wat verder ging spitten:
“De media proberen in deze zaak heel wat in de doofpot te steken. Een expliciete verklaring van een van de broers van Luc De Vos (op de website van VTM Nieuws van vanmorgen 10u) dat men vorige zaterdag normaal met heel de familie het verjaardagsfeest van zijn zoontje had moeten vieren - zoals men dat jaarlijks deed - maar dat men dat feest had uitgesteld tot het einde van het jaar "omdat er veel problemen waren" - werd deze namiddag alweer verwijderd en vervangen door een "gekuiste" versie van een "happy family" die helaas door het noodlot wordt getroffen. En die zelfs besloten heeft een "grote begrafenis" te organiseren.
Ik vond het dit weekend al direct vreemd dat een vader op de verjaardag van zijn enige kind - en dat dan nog op een schoolvrije dag - heel de dag alleen in zijn "schrijfhok" zit. En de vandaag opgedoken feiten bevestigen inderdaad mijn donkere vermoedens. Ik heb een slecht karakter zeker?Ik vind het heel erg wat er met hem is gebeurd. En vooral wat zijn zoontje nu moet meemaken. Bovendien heeft iedereen het recht op privacy. Maar ik denk dat het onder de mat vegen van wat er werkelijk is gebeurd geen goede piste is voor de opvoeding en de toekomst van een jonge tiener. Het is die typisch Vlaamse West- en Oost-Vlaamse) hypocrisie die "goede naam" en "schone schijn" belangrijker vindt dan de weerbarstige en therapeutische waarheid. Zwijgen en blijven glimlachen. Vooral niks uitspreken. Geen wonder dat de twee Vlaamse provincies de hoogste zelfmoordcijfers tellen van de Lage Landen.
Wat Luc De Vos betreft - ik begrijp zijn gevoeligheid. Altijd de lolbroek spelen - en inwendig huilen. Ik herken dat heel goed. Maar zich dooddrinken (of erger) op de verjaardag van je enige kind - nee dus. Nee nee nee. Ik heb mijn twee cd's van Gorki in de vuilnisbak gekieperd.”
